De laatste tijd ben ik weer wat verder op zoek gegaan naar mijn persoonlijke drive. Naar de vraag wat mij doet bewegen. Met name omdat ik de laatste tijd wat vaker twijfels heb of ik nog wel met de juiste zaken bezig ben rondom werk.
Tot op enkele weken geleden had ik het idee dat ik mijzelf het meest herkende in de term ‘the trickster’. Deze term voelde heel bekend aan en verklaarde veel van mijn acties op en buiten het werk. Maar een maand later begon ik te beseffen dat de trucs en technieken die ik verzamel meer op het niveau van de “hoe” zitten van de golden circle van Simon Sinek. Daarnaast werd ik ook lichtelijk geinspireerd door “Freedom of concerns” purpose van Jim Carrey. In het kort, tijd voor een revisit van mijn motto / lijfspreuk.
Na een paar nieuwe wandelingen, en een lange jog sessie – 18km, ik voel em nog steeds, kwam ik terecht op een nieuwe zin. Iets dat in ieder geval voor nu juist voelt. Het verklaart veel van mijn gedrag, en voelt voor mijzelf ook inspirerend.
“To break the patterns that limit us”
Ik heb altijd een grote aversie gehad voor schaamte. Deze emotie hield mij vaak tegen om dingen te doen die ik eigenlijk wel leuk vond. Hier heb ik op jonge leeftijd veel moeite mee gehad, maar uiteindelijk heb ik hier bewust “nee” tegen leren zeggen, waardoor ik allerlei nieuwe toffe dingen begon te doen.
Een ander voorbeeld is dat ik altijd de neiging heb om de andere kant op te gaan. Als ik een groep mensen voor me rechtsaf zie gaan, ga ik linksaf. Dit roept bij mij het gevoel op van “Die kant wordt al door hun gezien, ik ga wel iets opzoeken dat nog niemand heeft gevonden”. Dit gedrag werd versterkt toen ik me begon te verdiepen in het Bystander Effect.
Daarnaast ben ik altijd bezig geweest met het ontdekken van andere richtingen. Joggen is voor mij een avontuur waarbij ik altijd op zoek ga naar paden die ik nog niet eerder heb bewandeld (behalve dan wanneer ik me niet zo lekker voel en op tijd thuis wil zijn). Vanmiddag tijdens het joggen nam ik ook weer een nieuwe afslag die mij in een nieuw dorp bracht waar ik nog nooit geweest was, het voelde heerlijk.
Ik zou nog met flink veel andere voorbeelden kunnen komen, maar het belangrijkste is dat deze lijfspreuk gewoon goed voelt voor mij. Ik haal er inspiratie uit, en het voelt als een zin die beschrijft wie ik ben en waarom ik dingen doe. Dus zolang ik deze lijfspreuk niet kan weerleggen, staat hij vast!
Regelmatig zie ik de slogan ‘be the change you wish to see in the world’ langskomen als een inspirerende quote van ghandi. Op mij is deze altijd al wat simpel overgekomen voor een quote van ghandi. Ik las laatst dat deze slogan inderdaad niet van Gandhi afkomstig was. De oorspronkelijk quote zou als volgt zijn:
We but mirror the world. All the tendencies present in the outer world are to be found in the world of our body. If we could change ourselves, the tendencies in the world would also change. As a man changes his own nature, so does the attitude of the world change towards him. This is the divine mystery supreme. A wonderful thing it is and the source of our happiness. We need not wait to see what others do.
Sinds ik deze quote las, ben ik er direct verliefd op geworden. Deze heb ik ook uitgeprint op transparant papier en als een ‘wijsheidstegeltje’ opgehangen in mijn huis. De essentie komt namelijk overeen met de simpele ‘be the change you wish to see in the world’, maar de uitleg gaat wat dieper.
Ik heb dit als volgt opgevat…
Hoe jij je voelt en wat jij denkt heeft directe invloed op je omgeving. Als jij het gevoel hebt dat iedereen tegen je is, zal iedereen vanzelf zich tegen je keren. Niet omdat ze dat willen, maar omdat je dat van hun verwacht.
Dit werkt als volgt:
Jij hebt het gevoel dat iemand slecht is.
Jij gaat je anders gedragen jegens dat persoon. Jij gedraagt jezelf alsof hij/zij slecht is.
Dit persoon vangt hiervan signalen op, meestal onbewuste signalen.
Omdat ons automatische gedrag is om ons te conformeren naar wat er van ons wordt verwacht, zal dit persoon precies het gedrag vertonen dat jij van hem/haar verwachte.
Conclusie: omdat jij het gevoel hebt dat iemand slecht is, gaat dat persoon zich slecht gedragen.
Laten we hier een positieve twist aan geven
Tot nu toe klinkt dit nogal vervelend. Maar ik vind dit een fijne gedachte, omdat dit ook omgedraaid werkt.
Het idee dat je mensen om je heen positief kunt beïnvloeden, puur door hoe je over hun denkt, vind ik intrigerend. Het heeft iets weg van manipulatie, maar dan in positieve vorm. Alleen maar door het gevoel te hebben dat iedereen om je heen ‘goed’ en ‘geweldig’ is, duwt deze mensen in het hokje van ‘goed zijn’ en ‘geweldig zijn’.
En mijn ervaring tot nu toe is dat dit ook klopt. Al voor ongeveer vier jaar lang ga ik er vanuit dat iedereen om mij heen geweldig en goed is. Ik geef anderen de mogelijkheid om mij het tegendeel te bewijzen. En tot nu toe ben ik nog nooit teleurgesteld. Iedereen die ik de afgelopen jaren heb ontmoet, heeft mij iets positiefs bijgebracht. Door mij iets te leren, of gewoon door een leuk gesprek te voeren.
Naar mijn ervaring werkt dit dus. En ik raad dit ook iedereen aan. Ga er gewoon van uit dat iedereen goed en geweldig is, en ze zullen je verbazen! Simpelweg omdat mensen zich graag conformeren aan verwachtingen, met name als deze positief zijn.
Al sinds de laatste twee jaren van mijn studie ben ik veel bezig geweest met motivatie. Met name Intrinsieke Motivatie fascineert mij ontzettend. Om even voor duidelijkheid te zorgen: als ik het over motivatie heb, heb ik het over “de richting en energie om iets te doen”. Alles dat wij doen is uiteindelijk terug te herleiden naar motivatie. Zelfs alle problemen die wij tegenkomen binnen de IT.
Als iemand chagrijnig op jou reageert, is dat persoon gemotiveerd om zo op jou te reageren. Maar in 90% van de gevallen, heeft die motivatie weinig of niets met jou te maken. Vaak zit er iets anders achter.
Ik luister naar de motivatie achter een handeling
Door die motivatie te begrijpen, of in ieder geval te proberen deze motivatie te begrijpen, heb ik geleerd om talloze potentiele conflicten op te lossen voordat ze zouden escaleren. En nog mooier, heb ik deze personen kunnen helpen met hun problemen.
Als iemand mij bijvoorbeeld agressief aanspreekt, reageer ik niet direct op zijn of haar woorden. Ik probeer er eerst achter te komen waar dit gedrag vandaan komt. In sommige gevallen reageer ik met een ontmantelende vraag zoals: “Sorry, maar je komt op mij wat agressief over, gaat het een beetje?”.
Communicatie gaat namelijk over meer dan alleen woorden. Je gesprekspartner probeert iets over te brengen. Een gevoel, een idee, of wellicht een houding. Als je naar mijn mening effectief wilt communiceren, is het belangrijk dat je op dat gevoelsniveau probeert te communiceren, de zogenaamde ‘gut-feeling’. Hierbij zijn woorden niets meer dan middelen om dit gevoel over te brengen. Denk maar eens met de interactie die je met huisdieren hebt. Je begrijpt elkaars taal niet, maar begrijpt elkaar vaak beter dan mensen onderling.
Zoals Simon Sinek in zijn talk verteld maken wij beslissingen op basis van onze Limbic Brain, en rationaliseren wij die met onze neo-cortex. Onze limbic brain is onze ‘gut feeling’. Helaas is het moeilijk en vaak zelfs onmogelijk om dit gevoel goed in woorden te uiten. Want dat is wat wij meestal doen als wij woorden gebruiken, wij proberen onze ‘gut-feeling’ te rationaliseren. Daar ben ik me ook bewust van als ik anderen spreekt. Hun woorden zijn slechts een poging om een gevoel uit te spreken.
Ik koppel een gesprek los van actie-reactie, en bekijk iedere situatie geisoleerd
In mijn huis heb ik een persoonlijke quote opgehangen die mijzelf goed heeft geholpen over de laatste jaren:
“Je bent zelf deels verantwoordelijk voor de totaliteit aan geluk en leed in deze wereld.”
Wat ik hiermee bedoel is dat met iedere actie ik de totaliteit aan geluk en leed in de wereld aanpas. Ik ben verantwoordelijk om bij iedere actie hier bewust van te zijn.
In het verleden viel ik regelmatig terug in het patroon van direct reageren, zodra ik mij persoonlijk aangevallen voelde. Als een leraar mij op school vertelde dat ik de stof niet begreep, had ik gelijk een grote mond. Ik viel in dat soort situaties terug in mijn automatische gedrag.
Enkele jaren geleden heb ik geleerd dat dit automatische gedrag niet voortkomt uit mijn eigen persoonlijkheid, maar voortkomt uit een actie-reactie patroon. Dit geeft twee problemen:
Dit gedrag is makkelijk te manipuleren. Tijdens mijn eerste jaren dat ik mezelf bezighield met motivatie, heb ik me ook beziggehouden met manipulatie. Ik ben er toen achter gekomen dat iemand die automatisch reageert vanuit het actie-reactie patroon (vaak omdat dat persoon zich emotioneel verbonden voelt met dit onderwerp), vrij gemakkelijk te manipuleren is om te zeggen wat jij wilt.
Jouw gedrag komt voort uit de actie van anderen, hierdoor heb jij er zelf geen controle over. Het is makkelijk te zeggen dat iemand jouw agressief aanvalt, en dat jij daarom ook agressief reageert. Maar dat haalt niet weg dat jij daarmee voor nog meer leed zorgt in deze wereld, puur door meer agressief gedrag te vertonen. Maar zou het niet veel fijner zijn als jij niet toegaf aan dit automatische gedrag en gewoon zou acteren op basis van jou eigen principes en waardes?
Door deze twee problemen heb ik voor mezelf besloten om hier verandering aan te brengen. Ik wil me niet (of zo min mogelijk) laten leiden door dit automatische gedrag. Ik wil zelf verantwoordelijk zijn voor mijn eigen gedrag. Hier is ook de quote uit voortgekomen. Omdat dit toch een flinke gedragsverandering was, heb ik deze quote uitgeprint en opgehangen in mijn huis.
Ik merk dat ik hier nog steeds af en toe moeite mee heb, maar ik vind dit een mooie aanvulling op dit perspectief vanuit motivatie. Ik luister naar de motivaties van de mensen om mee heen (vaak zelfs meer dan naar hun woorden) en ik behandel iedere situatie als geisoleerd, waardoor ik niet terugval in mijn automatische actie-reactie gedrag.
Volgens mijn perspectief is alles dat wij doen te interpreteren als een routine. Daarmee bedoel ik dat al ons gedrag, bedoelt is om hetzelfde gedrag in stand te houden, en daarmee een routine wordt. Zolang je hier niet van bewust bent, bestaat het risico dat mensen altijd vast blijven zitten in hun huidige gedrag.
Veel routines zijn handig. Zoals alle automatische filters die jij jezelf hebt aangeleerd. Hierdoor hoef je niet alle informatie die jij binnenkrijgt bewust te verwerken, maar ben je alleen bewust van de informatie die jij (zoals aangeleerd) belangrijk vindt. Een automatische big-data analyzer, geweldig toch?
Helaas zijn er ook routines die wij onszelf hebben aangeleerd, waar wij wellicht minder gelukkig van worden. Neem nou iemand die gewend is om bij thuiskomst op de bank te ploffen en tv te kijken.
Het probleem van routines is dat je – zonder bewuste actie – hier nooit uit kan komen. Zolang jij op die bank blijft hangen, zul je vast blijven zitten in dat luie gedrag.
Deze figuur geeft drie voorbeelden aan van routinematig gedrag waar je in en uit kunt stappen. Dit is dus een bewuste aanpassing aan je huidige gedrag. Want zonder deze bewuste aanpassing zul je vast blijven zitten in je huidige routine.
Het leuke hiervan is dat een actieve houding, door bijvoorbeeld iedere dag 2 uur te sporten, jezelf heel veel energie geeft. Genoeg energie om deze routine lang vol te houden. Zodra gedrag routine wordt, is het ook moeilijker om hieruit te stappen. Dit kan dus in je voordeel, maar ook in je nadeel werken. Je kunt dus de routine kweken om iedere dag 2 uur te sporten, als jij dat zou willen.
Kies bewust voor jou routines
Zelf vind ik het erg belangrijk om altijd bewust te zijn van de routines waar je in vast zit. Ik vind het fijn om af en toe lui op de bank te ploffen om een leuke film te kijken, maar ik ben er wel altijd bewust van dat ik daarmee in de routine stap van luiheid. Vervolgens kan ik er voor kiezen om de stap te maken naar een ietswat actiever gedrag, door bijvoorbeeld een rondje te gaan wandelen.
Daarnaast heb ik ook besloten om mijn ontspannings routines aan te passen. Zelf ben ik snel geneigd om netflix aan te zetten, of computerspelletjes te spelen voor mijn ontspanning. Helaas merk ik tijdens mijn burn-out dat deze activiteiten voor veel prikkels zorgen, waardoor ik me niet goed ontspan. Ik probeer nu mijn oude routines te vervangen met een nieuwe routine, waarbij ik op de bank plof en een boek ga lezen voor mijn ontspanning. Ik geloof dat deze routine mij beter kan helpen om te ontspannen, dan mijn oude.
Als romanticus draait het leven om de emotionele waarde. Om het ervaren van verschillende emoties. Dat geeft voor mij het leven waarde. Een passieve, rustige dag geeft mij weinig tot geen goed gevoel. Deze drijfveer zorgt ervoor dat ik mijn leven altijd zo interessant mogelijk maak.
Helaas heeft deze drijfveer ook een donkere kant. Het gaat namelijk om alle emoties, dus ook de negatieve emoties, zoals leed en pijn. Deze negatieve emoties, geven namelijk de positieve emoties meer betekenis, naar mijn mening.
Een leven waarin alles goed gaat klinkt op eerste gezicht erg mooi. Iedereen zou gelukkig zijn. Toch? Ik twijfel daarover. Sowieso zou ik dat zelf nooit willen, en nooit volhouden. Als alles goed gaat, verliest de term ‘goed’ zijn betekenis. Want er is geen referentie materiaal meer, er is geen ‘fout’ meer. Soms moet er simpelweg iets fout gaan, zodat de ‘goede’ situatie meer betekenis krijgt. En naar mijn mening zijn de belangrijkste dingen in het leven, moeilijk om te verkrijgen. Omdat er dan vaker iets fout gaat, of je moet er meer moeite in stoppen.
Hieruit ontstaat voor mij als romanticus ook een verlangen naar deze negatieve emoties. Want als ik deze nooit zou ervaren, zou mijn leven daarmee minder betekenis hebben.
Uiteindelijk is er een bepaalde balans nodig in mijn leven. Een bepaalde ratio van de hoeveelheid geluk vs de hoeveelheid leed die ik ervaar. Die zal iets in de richting van 3:1 zijn. Dus voor alle 3 dingen die goed gaan, heb ik 1 ding nodig dat fout gaat en zelfs leed veroorzaakt. Dan is mijn leven mooi in balans.
Helaas is het lastig om deze balans vol te houden, omdat je hier niet altijd invloed over hebt. Als er teveel fout gaat, ga ik me meestal zorgen maken en wordt ik voorzichtiger, hierdoor ga ik vaak ook stressen. Maar de andere kant bestaat ook, en dat wordt melancholie genoemd.
Melancholie, het verlangen naar leed
Voor mij als romanticus heeft de andere kant van het spectrum weer een ander probleem. Dit is melancholie, het verlangen naar leed.
Nu ik dit typ gaat mijn herstel vrij goed. Het einde van de burn-out is in zicht en ik maak vooral veel leuke dingen in het leven mee. Maar helaas groeit het verlangen naar leed ook in mij.
Regelmatig zit ik in de bus, kijk ik om mij heen en voel ik mijzelf verdrietig worden. Niet specifiek ergens om, maar juist omdat ik melancholisch ben. Het voelt voor mijzelf echt als een luxe positie, en juist daarom beginnen de tranen te rollen.
Ondertussen heb ik dit deel van mijzelf weten te accepteren. Dit is een belangrijke emotie voor mijzelf die ik nodig heb omdat mijn leven meer betekenis te geven. Want uiteindelijk draait mijn leven om één ding, emotionele betekenis.
Ik houd mij al meerdere jaren bezig met intrinsieke motivatie binnen mijn werk. Het valt niet altijd mee om dit onderwerp een plekje te geven als tester binnen een IT organisatie, maar op de één of andere manier lukt het me altijd wel. Waarom ik dit onderwerp zo geweldig vind, is het beeld dat het je geeft van de mens.
Er zijn over de jaren verschillende theoriën geweest over intrinsieke motivatie. Ze verschillen allemaal wel een beetje. Maar uiteindelijk lijken ze allemaal neer te komen op het volgende:
“Iedereen wilt elkaar helpen, gebruik makend van zijn of haar skills”.
En dat vind ik geweldig!
Specifiek door twee redenen:
Iedereen is anders. Hierdoor ontwikkelt iedereen zijn eigen gebied waar hij of zij goed in is. Hierdoor kunnen we nog beter samenwerken. De een wilt mensen helpen als boer, en de ander wilt mensen helpen als dokter. Alleen omdat iedereen verschillend is, heeft de mensheid als ras een ongelofelijk hoog potentie (we vullen elkaar aan, in plaats van ruziën over wie er boer mag worden).
Alles dat we uiteindelijk doen is gericht om mensen te kunnen helpen. Uiteraard kun je zeggen dat dit een egoistische drijfveer is, maar dat maakt deze drijving niet minder inspirerend. Het blijft inhouden dat wij allemaal anderen proberen te helpen.
Maar…
Toch zie je zoveel geweld en slechtheid als je naar buiten komt, hoe komt dat dan?
Dit probleem ontstaat door twee belangrijke redenen.
Veel mensen nemen aan dat hun perspectief ‘waarheid’ is
Zolang mensen ervan uitgaan dat hun perspectief (zie mijn blogpost over perspectieven) een ‘universele waarheid’ bevat, zullen perspectieven botsen. In het beste geval vallen mensen hierdoor terug in een discussie over wie er gelijk heeft. In slechte gevallen kan dit veel verder gaan.
Veel van de oorlogen (wellicht zelfs alle), zijn namelijk ontstaan omdat een bepaalde groep mensen hun eigen perspectief beter vindt dan die van anderen. Deze mensen geloven dat zij anderen helpen (omdat hun perspectief beter is en iedereens leven beter wordt als ze dit perspectief omarmen), maar zorgen voor de grootste problemen in de wereld.
Als mensen zouden durven te aanvaarden dat hun perspectieven persoonsgebonden zijn, en geen universele waarheden bevatten, zou een groot deel van het leed in deze wereld verdwijnen.
Mensen zijn niet in staat om bij een keuze rekening te houden met alle mogelijke factoren
Uiteindelijk hebben we nog het probleem dat mensen niet in staat zijn om de volledigheid van factoren te kunnen bevatten, voor een keuze die wij maken. Daarom als wij iets ‘goeds’ willen doen, kunnen wij onmogelijk rekening houden met alle factoren. Als wij denken dat wij iets ‘goeds’ doen, is er altijd een risico dat wij onbewust mensen leed aanbrengen.
Voorbeeldtijd!
De buschauffeur heeft zich verslapen omdat hij een zware avond had, maar is daarom wel 5 minuten te laat aangekomen. Twee mensen die op de bus stonden te wachten missen een aansluiting waardoor zij te laat zijn voor een belangrijke sollicitatie. Zij reageren boos op de buschauffeur en dienen een klacht in.
En een andere:
Jan zit ziek thuis, maar hij moet toch even naar de supermarkt om boodschappen te halen. Hij heeft barstende hoofdpijn en is daarom niet in staat om rekening te houden met anderen. Zonder het door te hebben dringt hij voor in de rij om af te rekenen.
Bij deze voorbeelden zal zowel de buschauffeur als Jan afgeschilderd worden als zoiets als ‘asociaal’ of ‘laks’. Maar als je interesse zou tonen in deze mensen zou je er vanzelf achter komen dat ze een reden hebben om zich zo te gedragen. Dit zijn ook gewoon mensen die proberen ‘goed’ te doen. In Jans geval is het zelfs erger, omdat hij waarschijnlijk een prima gozer is als hij zich eenmaal fit voelt. Als je deze mensen op een constructieve manier zou benaderen, zouden ze waarschijnlijk hun excuses aanbieden voor hun gedrag.
Een ‘goede’ keuze kan ook voor leed zorgen
Stel je zou honderd mensen kunnen redden, door een onschuldig persoon te vermoorden. Dit is een hypothetische situatie die vaak wordt gebruikt om de term ‘goed’ ter discussie te stellen. Maar deze situatie geeft ook aan hoe moeilijk het is om altijd maar het ‘goede’ te doen. Want er is geen algemeen geaccepteerd idee van wat ‘goed’ is. En ik zal daar in deze post niet op in gaan.
Stel een manager moet een begrotingsplan maken. Hij gaat hiermee sowieso mensen leed toebrengen. Maar hij zal alsnog proberen de ‘goede’ keuze te maken.
Sommige mensen zullen geconfronteerd worden met dit soort keuzes. En hoe vervelend het ook is, een groot deel van het verdriet in deze wereld komt hier vandaan. Maar dat maakt de keuzes en de mensen niet per se ‘slecht’. Het is namelijk verdomd lastig om altijd maar het juiste te doen, omdat je rekening moet houden met ongelofelijk veel factoren.
Dus
Maar uiteindelijk geloof ik dat mensen goed zijn. Met name omdat iedereen altijd tracht om ‘goed’ te doen. Soms pakt dit verkeerd uit en ontstaan weer nieuwe problemen, maar daar kunnen we weer van leren (en dat zouden we vaker moeten doen). Hierdoor groeien wij en zijn wij nog beter in staat om het ‘goede’ te doen. En blijkbaar worden we daar gelukkig van.
Eén van mijn belangrijkste geloofsopvattingen als romanticus is mijn skeptische blik op het concept ‘waarheid’. Voor wie geinteresseerd is in romantiek en de film nog niet gezien heeft, raad ik Don Juan DeMarco aan als een mooie introductie.
Johnny Depp weet in deze film een onwijs belangrijk onderdeel van romantiek over te brengen: wat wij als waarheid en realiteit zien, hoeft niet onze waarheid te zijn.
Ik zal een voorbeeld uit de film geven. Johnny Depp wordt opgenomen in een gesticht omdat hij als ‘krankzinnig’ wordt bestempeld. Maar hij besluit zijn nieuwe omgeving niet als een ‘gesticht’ te behandelen, maar als ‘de Villa van Don Octavio de Florenca’, waar hij te gast is.
Zijn omgeving is nog steeds hetzelfde als voorheen, hij moet nog steeds dezelfde pilletjes slikken. Maar zijn beleving van de omgeving wordt een stuk positiever, waardoor hij zijn leven een stuk mooier maakt.
Waarheid in de natuurkunde
Maar ook in het echte leven wordt er steeds vaker getwijfeld aan de term ‘waarheid’. Een paar decennia geleden is het concept ‘kwantummechanica’ ontstaan, waar nog veel mensen moeite mee hebben. Begrijpelijk, want het brengt het hele concept van ‘wat wij weten’ opnieuw weer aan het wankelen.
Kwantummechanica zegt dat alles om ons heen continu in beweging is. Pas als wij iets waarnemen neemt het een vaste vorm aan die wij kunnen observeren. Dat houdt in dat als wij iets niet waarnemen, wij onmogelijk kunnen weten hoe iets eruit ziet. Wij nemen aan dat als wij nu naar buiten zouden kijken, de lucht nog steeds blauw is. Maar dat is eigenlijk best een grote aanname.
Het feit dat ik op dit moment een pen laat vallen, en dat deze op de grond valt, geeft geen garantie dat dat over 1 minuut nog steeds gebeurd. En toch vallen wij allemaal in de valkuil dat wij altijd aannemen dat dit blijft gebeuren. Uiteindelijk heeft het zelfs iets magisch dat alles om ons heen zo structureel logisch is dat deze aannames zo vaak uitkomen.
Waarheid van onze zintuigen
Uitgaande van deze vorige concepten houdt dit in dat wij alleen over ‘waarheid’ kunnen praten als het gaat om dingen die wij al hebben waargenomen. Dingen die wij hebben gezien.
Fout. Ook dat kunnen we helaas niet.
Het probleem is namelijk dat de zintuigen van de mens (en van alles dat wij ontwikkelen) beperkt is. Onze oren kunnen maar een bepaald frequentiebereik horen. Daarom horen wij vleermuizen ook niet communiceren. Deze dieren communiceren op een frequentie die wij niet kunnen waarnemen. En dit geldt niet alleen voor onze oren. Ook onze ogen zijn beperkt. Wij kunnen maar een deel van het volledige lichtspectrum zien met onze ogen.
Dus wat blijft er dan nog over van het concept ‘waarheid’?… Vrij weinig.
Het enige dat wij onder het mom van ‘waarheid’ kunnen zeggen, is bijvoorbeeld “Zodra ik de pen losliet op moment X, zag ik deze op de grond vallen”. Het gaat hierbij om een persoonlijke waarneming die in het verleden lag.
En dat is waarom ik het concept ‘waarheid’ voor mezelf heb verworpen. Je hebt er vrij weinig aan en het zorgt voornamelijk voor verwarring en ruzie (‘nee dit is waar! jij hebt ongelijk!’).
Waarheden –> Perspectieven
Maar ik geloof wel in iets anders. Ik geloof in perspectieven. Perspectieven lijken op waarheden, maar er zit één groot verschil tussen. Een perspectief is persoonlijk, of groepsgebonden.
Ik laat het even inzinken.
Dat houdt in dat een perspectief (bewust of onbewust) gekozen is door een individu. En ieder individu kiest (bewust of onbewust) voor bepaalde perspectieven (wetenschap is waarheid, zwaartekracht zal altijd blijven werken, God bestaat). Je zou dat kunnen vertalen in wat een persoon gelooft. En dat perspectief wordt vervolgens waarheid voor dat persoon.
In mijn eigen geloof (dit is mijn perspectief dus!) ga ik nog een stapje verder. Namelijk dat als jij ergens in gelooft, jij in staat bent om dat waar te nemen.
Voorbeeldtijd! Mike gelooft dat spoken bestaan. Dat is een perspectief van Mike. En daarmee is dat een waarheid voor Mike (en alleen voor Mike). Gisteren heeft Mike een spook gezien.
Dit klinkt misschien een beetje bizar, maar volgens mijn geloofsopvatting is dit mogelijk. En ik vind het geweldig dat dat mogelijk is!
Waarom geloof ik hierin?
Ik ben niet van plan mensen te overtuigen, maar ik wil wel beargumenteren waarom deze belangrijke geloofsopvatting bijzonder goed werkt voor mij.
Ik verwerp waarheid en realiteit niet compleet. Kennis is belangrijk om de wereld te kunnen begrijpen en met anderen te kunnen samenwerken. Ik maak echter het onderscheid om deze zaken niet als waarheid te onderkennen, maar als een perspectief dat ik deel met 95% van de bevolking.
Mijn geloof kan prima bestaan samen met het geloof van anderen. Het is niet conflicterend met dat van anderen en het geeft mijzelf ook de ruimte en flexibiliteit om op een (naar mijn mening) respectvolle manier te praten met iemand die bijvoorbeeld in God gelooft.
En de allerbelangrijkste. Ik ben vrij om te kiezen in de perspectieven waar ik in wil geloven. Voor mij is ‘maar het is waar!’ geen argument om in een perspectief te geloven. Ik ben meer geinteresseerd in de vraag ‘zal dit perspectief mijn leven verrijken?’. Hierdoor kan ik bewust kiezen voor de perspectieven die (naar mijn mening) mijn leven het mooist maken.
Voor meer dan duizend jaar ging wetenschap hand in hand met geloof. Beide bevonden zich immers op een ander pad, dus waarom zou er conflict zijn tussen deze twee? Wetenschap richt zich op de opbouw van kennis, en geloof richt zich op de meer spirituele vragen zoals: ‘Waarom zijn wij hier?’ en ‘Wat is goed?’. Voor duizenden Jaren is dit zo gegaan….
En toen kwam de verlichting aan het woord. Toen moest ineens alles anders. En het lijkt erop dat veel mensen hier nog steeds moeite mee hebben.
Ongeveer 250 jaar geleden begon het conflict tussen de romantiek en de verlichting. Beide zijn stromingen waarover in de literatuur (en op internet) veel te vinden is. Maar ik zal even een korte versimpelde uitleg geven:
Aan de ene kant stond romantiek. De romantische stroming richt zich meer op de emotionele waarde van alles dat wij doen. Dat wij overal kunst, poëzie, romannetjes en films om ons heen hebben is grotendeels te danken aan de romantiek (voorheen werd er ook theater gemaakt, maar daar was geen brood in te verdienen. Sinds de romantiek is dat anders). De romantiek richt zich daarnaast ook veel meer op de vragen zoals ‘Wat is goed’ en ‘Wat is mooi?’.
Aan de andere kant stond de verlichting. De verlichting zegt dat het leven gaat om op de opbouw van kennis. Waarheid is het enige dat telt. Alles moest beredeneerd worden. Zo werd ook het hele geloof in twijfel getrokken.
Ik vind het geweldig om hierover te lezen. Met name de romantische stroming spreekt mij erg aan. Maar wat mij ook opvalt is de impact die het conflict van 250 jaar geleden nog steeds op ons heeft. De impact is voornamelijk op twee gebieden duidelijk te zien.
Kennis wordt nog vaak als doel van ons leven gezien
In de westerse wereld lijken kennis en wetenschap de belangrijkste factoren te zijn geworden om ons op te richten. Succesvol zijn is direct gelinkt aan kennis. Kennis die jij hebt die anderen niet hebben. Kennis waarmee je anderen kunt helpen. Die fout heb ik na mijn afstuderen ook gemaakt. Ik heb mij direct gestort op mijn carrière om succesvol te worden. Omdat ikzelf een romanticus ben heeft dit nu uiteindelijk tot een burnout geleid. Zelf was ik erg geneigd om op kennis te jagen omdat ik geen flauw idee had hoe ik mijn leven anders moest inrichten. Dit is juist waar geloof een rol in had kunnen spelen en mij had kunnen helpen.
Geloof wordt te vaak rationeel beredeneerd
Veel mensen zijn nog steeds geneigd om geloof rationeel te behandelen. Zij proberen te begrijpen hoe iemand over water kan lopen. Ik betrap mijzelf hier ook nog wel eens op. Dit is verkeerd! Geloof heeft niets met wetenschap te maken en we moeten deze twee ook niet proberen te verbinden. Het is geen of/of situatie, ze werken samen. Ik probeer het als volgt te zien: geloof geeft richting en waarde, wetenschap maakt dingen begrijpelijk.
Hierbij wil ik wel benadrukken dat geloof niet direct inhoud dat je gelooft in een man met een baard die boven de wolken leeft. Het gaat erom dat jijzelf in staat bent om richting en waarde aan jou leven te geven.
Uiteindelijk worden wij op deze aarde geboren zonder handleiding en moeten wij zelf maar uitvogelen wat we met onze tijd doen. Wetenschap zal hier geen antwoord op geven. Hier zijn wij toch afhankelijk van het geloof.
Mijn naam is Fin Kingma. Voor een lange tijd heb ik mezelf als een motivatie expert gezien binnen de test-wereld. Tot een paar maanden geleden was deze website daar ook nog op gericht. Nu niet meer. De wereld veranderd. En ik nu ook.
Er is veel veranderd in de afgelopen tijd. Met name gedurende het laatste jaar. Ik heb namelijk een jaar geleden een burn-out opgelopen…
Mensen die mij goed kennen zullen hier waarschijnlijk niet verbaasd over zijn, dit was namelijk iets dat mij moest overkomen. Mijn oude werkritme was niet vol te houden op de lange termijn. Zo heb ik een ongelofelijk hoog verantwoordelijkheidsgevoel, waardoor ik mezelf vaak in zware situaties wist te manoeuvreren op werk. Niet omdat ik hiervan genoot, maar omdat ik wist dat dit nodig was om de klant te helpen. Na 4 jaar hard werken heeft dit gedrag er uiteindelijk toe geleid dat ik heb moeten accepteren wie ik ben en wat ik kan (he shit, ik heb dus ook grenzen ;-( ).
Ondertussen heb ik het zwaarste meegemaakt en begin ik langzamerhand weer meer te werken. Nu ik dit typ werk ik 5 dagen 5 uur per week. Nog onbetaald, maar wel voor een organisatie die ik kan helpen. Hierdoor word ik ook direct geconfronteerd met mijn verantwoordelijkheidsgevoel waar ik nu mee moet leren omgaan.
In het afgelopen jaar heb ik veel verschillende veranderingen doorgevoerd in mijn leven, om dichterbij mezelf te blijven en te voorkomen dat dit nog een keer gebeurd. Zo neem ik nu dagelijks een verplicht uur aan mentale rust (meditatie, wandelen, of simpelweg een nap), en heb ik twee kittens in huis genomen. Maar de belangrijkste verandering zal terug te vinden zijn in dit blog, namelijk dat ik een romantische tester ben geworden. Ik zal dit verder uitleggen.
Gedurende mijn re-integratie traject ben ik achter een persoonlijk probleem gekomen van mijzelf. Ik heb me namelijk laten testen op het enneagram, een persoonlijkheidstest met verschillende profielen, welke gericht is op de identiteit laag van het ui-model (zie hieronder).
Van alle profielen was de perfectionist degene die het duidelijkst naar voren kwam. Mooi, weer wat geleerd. Maar toen ging ik verder analyseren. Ik pakte het ui-model erbij en ging analyseren op welk niveau ik een perfectionist was.
Het ui-model
Ik kwam hierbij tot een interessante conclusie. Al het gedrag dat ik vertoonde van de perfectionist, kwam voort uit de ‘overtuiging’ laag. Ik had me dit gedrag aangeleerd, omdat ik wist dat ik op deze manier succesvol zou zijn in de huidige markt.
Hiervoor gebruikte ik de volgende vraag: ‘Waarom vertoon ik dit gedrag?’, en als ik dit kan beargumenteren met een antwoord, weet ik eigenlijk al zeker dat de kans groot is dat dit niet uit mijn identiteit komt. Je persoonlijkheid bestaat namelijk uit alle lagen van het ui-model. Een onderdeel is jou eigen identiteit, en een ander deel is wat je hebt geleerd (zelfverzekerd praten is effectief om mensen te overtuigen).
Het enige gedrag waarvan je zeker kunt zijn dat het uit je identiteit komt, is het gedrag dat jij vertoond zonder dat je kunt beargumenteren waarom dit goed of juist gedrag is.
Ik ging andere profielen van het enneagram afspeuren. Al snel kwam de romanticus naar voren. Binnen de romanticus stonden verschillende gedragseigenschappen beschreven die ik erg vervelend vind van mijzelf. Bijvoorbeeld: “Moet altijd opvallen binnen grote groepen en wordt ongelukkig als hij dat niet kan”. Ik kan bijvoorbeeld niet genieten van festivals, omdat ik het gevoel heb dat ik daar verdwijn in de menigte. Naast dit voorbeeld stonden er nog meer herkenbare gedragseigenschappen in die ik herkende.
Lang verhaal kort: ik kwam erachter dat ik een aangeleerde perfectionist was, maar diep van binnen ben ik toch echt een romanticus.
En sinds ik die conclusie heb getrokken herken ik steeds meer eigenschappen van mezelf die je als een ‘romanticus’ zou omschrijven. Dus ik zeg het nu ook maar:
Ik, Fin Kingma, ben een romanticus!
En dat is nou precies de verandering die ik in mijn blog naar voren laat komen. Dit blog is nu mijn persoonlijke uiting als romanticus. Hierin zal ik mijn visie, principes en geloofsovertuigingen delen die mij het persoon maken dat ik ben (in plaats van het persoon dat ik heb aangeleerd om succesvol te zijn).
