In de game industrie wordt de ‘Mastery Curve’ gebruikt om de leercurve van spelers aan te duiden. Binnen deze industrie is het namelijk ontzettend belangrijk om te beseffen hoe spelers groeien. Want anders raak je spelers kwijt tijdens het spelen. Een beginnende speler heeft namelijk heel andere stimuli nodig dan iemand die al meer dan 100 uur in het spel heeft zitten.
Deze industrie heeft daarom veel grip op deze vorm van motivatie. Vandaar dat ik ook deze theorie hier wil behandelen.
De Mastery Curve leert ons twee dingen:
- Wij groeien niet constant. Af en toe krijgen wij ingevingen waardoor wij onszelf razendsnel iets nieuws aanleren, maar los daarvan groeien wij tergend langzaam, en vaak voor lange periodes helemaal niet.
- Ons leerproces is een exponentiele curve. Hoe beter wij worden, des te trager zal ons groeiproces gaan. Uiteindelijk is het onmogelijk om iets voor ‘100% te masteren’.
Zoals je in de onderste grafiek ziet, kan je voor een lange tijd (maandenlang) het gevoel hebben dat je niet verder groeit, maar dat hoort erbij! Zolang je niet opgeeft zul je uiteindelijk weer verder groeien.
En zodra je over die eerste paar drempels heen weet te komen, zal je kennis op een gegeven moment een enorme groeispurt maken. Dit is omdat: hoe minder je weet, des te meer je nog kunt leren. De andere kant is daarom ook waar: als je al behoorlijk bedreven bent in een bepaald onderwerp, zul je ook merken dat het moeilijker wordt om nieuwe dingen te leren. Simpelweg omdat er minder te leren valt.
Hierdoor wordt het ook belangrijk dat je iets leuk vindt om te doen. Of je er nou iets van leert of niet. Ik ben zelf jaren geleden begonnen met gitaar spelen. Destijds vond het ik het leuk, ik leerde continu nieuwe technieken en het begon steeds meer ergens op te lijken. Maar tegenwoordig leer ik steeds minder nieuws en wordt ik toch met de neus op de feiten gedrukt: gitaar spelen zonder dat ik iets leer, vind ik niet leuk! En daarom doe ik het bijna niet meer tegenwoordig.
Maar dit kun je ook als iets inspirerends zien. Niemand kan ooit iets voor 100% masteren. Zodra ik afgestudeerd was keek ik enorm op tegen sprekers die op grote conferenties hun verhaal mochten doen. En twee jaar later werd ik uitgenodigd op een conferentie. Simpelweg omdat ik niet opgaf en doorgroeide, en nog belangrijker: omdat ik het leuk vond om presentaties en workshops te geven!